Όλοι μας λίγο πριν μπούμε στην Εκκλησία της ενορίας μας, θα συναντήσουμε στα σκαλάκια κάποιους ανθρώπους, που η ζωή δεν τους τα έφερε και τόσο ευνοϊκά… Ανθρώπους που έχουν καταρρεύσει υπό το βάρος της οικονομικής ανέχειας ή ακόμα χειρότερα μιας αναπηρίας ή μιας ασθένειας… Και που το μόνο που τους απέμεινε είναι η ελπίδα πως ο συνάνθρωπός τους θα φανεί απέναντί τους λίγο πιο γενναιόδωρος από την ίδια τους τη ζωή, θα τους δώσει το χέρι και θα τους στηρίξει…
Παρόλο που ο Έλληνας υπήρξε ανέκαθεν βαθιά ανθρωπιστής και ευαίσθητος, τα τελευταία χρόνια μοιάζει να έχει επηρεαστεί από μια νοοτροπία συναισθηματικής απονεύρωσης που τον έχει κάνει -μεταξύ των άλλων- να αγνοεί τους ανθρώπους αυτούς και μάλιστα με χαρακτηριστική ευκολία. Ίσως επειδή δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν ακουστεί περιπτώσεις ανθρώπων που προσποιούμενοι τους αναξιοπαθούντες, μετέτρεπαν την επαιτεία σε επάγγελμα.
Πίσω από αυτές τις εξαιρέσεις, όμως, όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι ο κανόνας. Και ο κανόνας λέει πως οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς έχουν πραγματική και ουσιαστική ανάγκη τη βοήθειά μας. Πως τα 30, τα 40, τα 50 λεπτά ή και το 1 ευρώ που θα τους δώσουμε μπορεί για μας να είναι (ακόμη) η πολυτέλειά μας, για κείνους όμως είναι ίσως κάτι πολύ σημαντικότερο: είναι η κουβέρτα τους, το γάλα τους, το ψωμί τους, το νερό τους…
Γιατί λοιπόν και ενώ τα ξέρουμε όλα αυτά εξακολουθούμε να τους αγνοούμε; Ο πραγματικός λόγος που το κάνουμε δεν είναι η αξία των χρημάτων, αλλά ο φόβος μας να συναντήσουμε τις ίδιες μας τις ευαισθησίες, να ανασύρουμε και να φέρουμε στην επιφάνεια τον τρυφερό και ανθρώπινο εαυτό μας μέσα σε μια κοινωνία που μέχρι σήμερα μας ήθελε ολοένα και σκληρότερους για να επιβιώσουμε.
Και λέω μέχρι σήμερα γιατί ο Έλληνας από φέτος ίσως και να αρχίσει να αλλάζει… Βιώνοντας μια πρωτοφανή οικονομική κρίση που τον έκανε να καταλάβει πόσο κοντά βρίσκονται ο απόλυτος πλούτος με την απόλυτη φτώχεια, ο Έλληνας μετά από πολλά χρόνια αρχίζει να ζητάει όχι περισσότερα αγαθά, αλλά μια πιο ανθρώπινη κοινωνία μέσα από την οποία θα μπορέσουν ν’ ανθίσουν καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να διαμορφώνουμε την κοινωνία που οι ίδιοι οραματιζόμαστε και ζητάμε ξεκινώντας από μια απλή χειρονομία. Προσφέροντας ό, τι μας περισσεύει σε κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους, σε όποιον κρίνουμε εμείς διαισθητικά ότι τα έχει περισσότερη ανάγκη, σε όποιον τέλος πάντων καταφέρει να αγγίξει τις ευαίσθητες πτυχές μας.
Ας μετουσιώσουμε την κοινή ανάγκη για αλλαγή αλλά και το βαθύτερο μήνυμα των ημερών σε πράξη ξεκινώντας από τους ανθρώπους αυτούς. Ας ανάψουμε φέτος το πρώτο μας «κερί» έξω απ’ την εκκλησία. Και το δεύτερο που θα ανάψουμε μέσα, θα μας φανεί πραγματικά πολύ πιο όμορφο και ουσιαστικό…
Ας το δοκιμάσουμε…! 😉
Καλή Ανάσταση σε όλους!
Πηγη: Epirusday.gr