Αγαπητέ Άλκη 

Αγαπητέ Άλκη 

Χρειάστηκαν αρκετές ημέρες, για να επεξεργαστώ αυτό, που σου συνέβη.

Να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να της βάλω σε λογική σειρά, αφού πρώτα απαλλαγώ από τα συναισθήματα, που με κατέκλυσαν στο άκουσμα της δολοφονίας σου.

Δεν σε γνώρισα ποτέ και όμως η μορφή σου μοιάζει τόσο γνώριμη. Σε έχω δει σίγουρα σε δρόμους της Θεσσαλονίκης, όταν και εγώ σπούδαζα εκεί, να πηγαίνεις με ενθουσιασμό στο γήπεδο, με το κασκόλ της ομάδας σου τυλιγμένο στο λαιμό σου και ένα πλατύ χαμόγελο, καθώς τραγουδάς συνθήματα για εκείνη.

Σε έχω δει σε δικούς μου γνωστούς, οι οποίοι με πάθος υποστήριζαν μια ομάδα και για αυτήν, χάριν αστεϊσμού, πολλές φορές ήρθαν σε σύγκρουση με άλλους, που και εκείνοι υποστήριζαν την δική τους ομάδα.

Δεν είχα ποτέ τέτοιο πάθος για μια ομάδα, όμως πάντα αντιλαμβανόμουν το συναίσθημα, που μπορεί κάποιος να βιώσει, μόλις η ομάδα του βάλει ένα γκολ, ένα καλάθι και όταν κερδίσει ή χάσει έναν αγώνα. Δεν θα αντιληφθώ ποτέ όμως, πως αυτό το τόσο ωραίο συναίσθημα, οδηγεί κάποιον στον φόνο!

Δεν σε γνώρισα ποτέ, όπως και δεν πρόκειται, διότι πλέον δεν βρίσκεσαι εδώ. Στα 19 σου έτη και με τόσα πράγματα ακόμα να περιμένουν να τα ζήσεις, στερήθηκες την ίδια την ζωή και μαζί σου μια ολόκληρη κοινωνία τώρα παραμένει βουβή.

Πολλοί εξίσωσαν αυτό που συνέβη με νεανική παράκρουση. Άλλοι με ακραία βία και οπαδισμό, άλλοι με εκδίκηση και με ότι τέλος πάντων ταιριάζει στον καθένα. Όσες μέρες μου πήρε να βάλω σε τάξη τις σκέψεις αυτές, μου πέρασαν και εμένα όλα αυτά από το μυαλό. Δεν ήταν καθαρός συλλογισμός. Με συνεπήρε η θλίψη και η απογοήτευση, που για ακόμα μια φορά, ένας ακόμη θα συναντήσει όλους τους υπόλοιπους, που είπαμε “ας είναι ο τελευταίος που θα πεθάνει”. Δυστυχώς δεν θα είσαι ο τελευταίος.

Και αυτό γιατί στην κοινωνία αυτή σε δολοφόνησε η διαφορετικότητα. Ήσουν διαφορετικός σε 2 γειτονιές μιας πόλης. Ήσουν διαφορετικός σε 2 ομάδες, που εδρεύουν σε αυτή. Ήσουν διαφορετικός γιατί ήσουν κίτρινος και όχι λευκός, κόκκινος, μαύρος κλπ.

Ήσουν διαφορετικός σε τόσο μικρή κλίμακα. Σκέψου τώρα σε μια μεγαλύτερη. Σε μια ολόκληρη χώρα straight να δηλώνεις ομοφυλόφιλος. Σε μια χώρα χριστιανών να δηλώνεις άθεος ή αβέβαιος. Σε μια χώρα Ελλήνων να έχεις ξένη καταγωγή. Στην ίδια αυτή χώρα σαν άντρας να ζεις και σαν γυναίκα απλώς να επιβιώνεις. Σε μια χώρα αρτιμελών να είσαι ανάπηρος.

Σε μία κοινωνία εκμετάλλευσης και ατομισμού, να βοηθάς τους ανθρώπους και να τους αγαπάς. Σε μια κοινωνία αδικίας, να προσπαθείς να είσαι δίκαιος. 

Ήσουν διαφορετικός, ότι και αν σημαίνει αυτό. Διαφορετικός από τα δεδομένα, από αυτά που θέλει ο καθένας, αυτά που πιστεύει έκαστος, ότι είναι σωστά και δέοντα. Ήσουν όμως ίδιος με όλους. Με όποιον σε σκότωσε, με όποιον σε έκρινε και με όποιον κρίνει και απορρίπτει ανθρώπους, επειδή είναι διαφορετικοί.

Ήσουν όμως διαφορετικός, γιατί δεν έμοιαζες στην πραγματικότητα με κανέναν. Χωρούσες παντού και ταίριαζες σε όλα. Το χρώμα της ομάδας σου ήταν στην πραγματικότητα το δικό σου χρώμα. Η δική σου ταυτότητα και το δικό σου “γραμμένο” .

Ο καθένας μας έχει ένα χρώμα. Όχι όμως διαφορετικό από τα άλλα. Αλλά λίγο πιο όμοια, άλλα λίγο πιο θερμά, αλλά λίγο πιο ψυχρά. Το κάθε ξεχωριστό χρώμα δημιουργεί και τον πολιτισμό. Άνθρωποι διαφορετικοί και συγχρόνως ικανοί να συμβιώσουν σε ένα κοινό χώρο.

Αυτός ο κοινός χώρος δεν υφίσταται εδώ. Ο χώρος αυτός είναι στρατόπεδο. Αν διαφέρεις σε εκτελούν. Εν ψυχρώ και χωρίς δισταγμό. Χαλάς την πιάτσα και για αυτό περισσεύεις. Σε καταστρέφουν καθημερινά μέχρι να σε δολοφονήσουν. Το χρώμα σου είναι αρκετά έντονο για την υπόλοιπη παλέτα, η οποία συνήθως είναι άχρωμη.

Ο χώρος αυτός σήμερα είναι ζούγκλα. Άνθρωποι ζουν σε δέντρα και προσπαθούν να βγάλουν εσένα από το σπίτι σου. Είσαι εκτεθειμένος στον χώρο τους. Εκεί επιβιώνουν. Σε εποχές που οι άνθρωποι είχαν μόνο ένστικτα και μιλούσαν με κραυγές. 

Η δική σου κραυγή ηχεί μέρες στα αυτιά μου και ας μην την άκουσα ποτέ. Γιατί την ακούω κάθε μέρα από άλλους διαφορετικούς.

Την ακούω από μικρά παιδιά, που στο σχολείο είναι μόνα τους, επειδή είναι πιο ψηλά, πιο κοντά, πιο λεπτά, πιο χοντρά, είναι ξένα ή είναι περίεργα. Έτσι τους μαθαίνουν από το σπίτι. Δεν φτάινε εκείνα.

Την ακούω από αγόρια και κορίτσια, που ανακαλύπτουν, ότι δεν έχουν τις ίδιες σεξουαλικές προτιμήσεις και επιλέγουν να το αποκαλύψουν και για αυτό τιμωρούνται. Έτσι μας έμαθαν. Δεν χωράνε εδώ αυτά, εδώ είσαι Ελλάδα. Αυτά στην Αγγλία.

Την ακούω, όταν γυναίκες ζητούν τα αυτονόητα και για αυτό τιμωρούνται με περιφρόνηση, εμπαιγμό, βιασμό, θάνατο και καταστροφή. Έτσι μας έμαθαν. Η γυναίκα στην κουζίνα και ραμμένο το στόμα. Μιλάει ο άντρας.

Την ακούω, όταν κάποιος εναντιώνεται σε όσα θεωρούνται δεδομένα και επιλέγει να βάλει μπροστά τον άνθρωπο και για αυτό θεωρείται ψεύτης και προδότης. Μας έμαθαν έτσι. Θα καταγγείλεις τον γείτονα γιατί σου βρέχει την αυλή, όχι αν είναι εγκληματίας.

Την ακούω, όταν ανάπηροι προσπαθούν να περάσουν σε δρόμους και πεζοδρόμια και «σκοντάφτουν» σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και διαλυμένες δομές. Έτσι μας έμαθαν. “Έλα μωρέ ο ανάπηρος θα βγει έξω για βόλτα;”

Ακούω την κραυγή σου, όταν μιλάνε για πρόοδο, δημοκρατία, ισότητα, ελευθερία και όλες τις αξίες, ενώ στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι κάλυμμα ενός βούρκου, που ζέχνει. 

Ήταν εκωφαντική, όταν για ακόμα μία φορά ήταν σημαντικότερη είδηση, ότι σε σκότωσε Αλβανός, παρά το γιατί ένας νέος 23 ετών έκανε κάτι τέτοιο.

Ακούω την κραυγή σου στον Γιακουμάκη, που επέλεξε να αυτοκτονήσει γιατί δεν ήθελε να προδώσει τους «φίλους» του, οι οποίοι ήθελαν να τον κάνουν άντρα. Στον Παύλο Φύσσα που έπεσε νεκρός, γιατί η ιδεολογία του δεν ταίριαζε στην νόρμα. Στις 19 γυναίκες που πέθαναν, γιατί έφεραν αντίρρηση σε όσα μας έμαθαν.

Στις γυναίκες και τα παιδιά που βιάζονται τώρα και δεν τους πιστεύουν, γιατί όσοι ξέραμε τόσο καιρό αποκλείεται, να έχουν κάνει τέτοια αίσχη.

Η κοινωνία αυτή δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Είναι προϊόν άριας φυλής, η οποία είναι ανώτερη όλων. Δεν έχουν θέση σε αυτήν οι διαφορετικοί. Μα νομίζω αυτά δήλωνε ο Χίτλερ και κατόπιν δολοφονούσε ανθρώπους!

Και για όλα αυτά και πολλά άλλα τίθεται το εξής: Ποιος και με ποια ιδιότητα όρισε τι είναι το ορθό, ώστε να μας ενοχλεί ότι διαφέρει από αυτό; Υπάρχει εγχειρίδιο ή οδηγός; Εκεί κατέληξε ο συλλογισμός μου.

Ο καθένας έχει περιορισμένη παρουσία σε αυτόν τον κοινό χώρο. Ας κάνει, λοιπόν, αυτό που επιθυμεί και ας επιλέξει το «χρώμα» εκείνο, που του ταιριάζει, αλλά πάντα με σεβασμό για τα «χρώματα» των άλλων. 

Αγαπημένε μου Άλκη, ήσουν τόσο διαφορετικός μάλλον, που τους τρόμαξες. Σε αυτόν τον ωραίο κόσμο του αθλητισμού και της αλληλεγγύης, η απώλεια σου μοιάζει με εφιάλτη, του οποίου η ανάμνηση θα ναι πάντα οδυνηρή.

Έκανες όμως και ένα ακόμα καλό. Έφερες κοντά όλα τα «χρώματα». Και το πιο ωραίο σκηνικό χρωμάτων είναι ένα ουράνιο τόξο, μετά από μια τεράστια καταιγίδα. 

Αν όλοι οι «διαφορετικοί» παραμείνουν ενωμένοι, τότε όντως όσοι περισσεύουν από την κοινωνία, θα καταλάβουν ότι αυτοί είναι το πρόβλημα!