Καλεσμένος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, ο ηθοποιός και σεναριογράφος Γιώργος Καπουτζίδης, πραγματοποίησε την δική του «κατάθεση». Αφορμή υπήρξαν οι δηλώσεις του δικηγόρου Αλέξη Κούγια, συνηγόρου του Δημήτρη Λιγδάνη, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε «αυτό το νέο πρότυπο της κοινωνίας, που στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου “Στην Υγειά μας” επί 3 ώρες, ανέλυε–παρουσίαζε τον έρωτά του με το σύντροφό του, ο οποίος του αφιέρωνε και του τραγουδούσε τραγούδια, ενώπιον των φυσιολογικών οικογενειών μας και των φυσιολογικών παιδιών μας…… και ανήρτησε μια φωτογραφία μου μετά από επίθεση από μπράβο, για την οποία εκκρεμεί ποινική δικογραφία, του επιφυλάσσω ιδιαίτερη μεταχείριση στα δικαστήρια».
Το ομοφοβικό παραλήρημα του κ. Κούγια προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, με δεδομένη την ήδη ταραγμένη κοινωνία. Η ίδια η υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη πήρε τον δρόμο της δικαιοσύνης. Ωστόσο μέσω «παραδρόμων», καθώς ο δικηγόρος του κατηγορουμένου έχει ανοίξει μέτωπα προς πάσα κατεύθυνση. Ένα εξ αυτών αφορά την κοινότητα των ομοφυλοφίλων, οι οποίοι αποτελούν «επαγγελματίες» του χώρου- κατά τα λεγόμενα του Κούγια- και πληρώνονται προκειμένου να δημιουργήσουν πλαστές υποθέσεις και αβάσιμες κατηγορίες.
Σε μια ευγενική και πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα συζήτησης, ο Γιώργος Καπουτζίδης στάθηκε με ήθος και ανωτερότητα απέναντι στον οχετό που «ξερνά» ο Αλέξης Κούγιας, ο οποίος δυστυχώς αποτελεί εκπρόσωπο ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας.
Χρόνια στο «κουρμπέτι» ο κύριος Κούγιας, αλίμονο και αν δεν μετατόπιζε το ενδιαφέρον αλλού. Δυστυχώς, για αυτόν,προσπάθησε απλώς και απέτυχε παταγωδώς. Εν έτη 2021, συζητάμε ακόμα, σε κλίμα άρνησης, πράγματα αυτονόητα. Ας αφήσω όμως τον κ. Καπουτζίδη να τα πει καλύτερα.
«Δεν ξαφνιάστηκα»
Αναμενόμενες οι δηλώσεις του Αλέξη Κούγια, αφού «οι ομοφυλόφιλοι πολίτες τα έχουν συνηθίσει αυτά, τα ζουν από πολύ μικρή ηλικία». Αν μια κοινωνία θρέφει τα κατάλοιπα προτύπων και όχι απλώς τα πρότυπα, τότε μιλάμε απλά για ανακυκλώσιμες συμπεριφορές, που θα έπρεπε να καταλήγουν σε «κάλαθο απορριμμάτων» και από εκεί να καταστραφούν δια παντός.
Η κοινωνία από πολύ νωρίς εκθέτει τα παιδιά της στον κίνδυνο της κριτικής και του φόβου. «Δεν μπήκε ποτέ κανένα παιδάκι στα εννέα ή στα δέκα στην τάξη του δημοτικού σχολείου, κρατώντας σημαία, αντιθέτως μπαίνει χαρούμενο να κάνει το μάθημα του και ξαφνικά αυτό το οποίο γίνεται, κάποια άλλα παιδιά το δείχνουν με το δάχτυλο». Τα παιδιά, λοιπόν, αποδέκτες συμπεριφορών και κυρίως μιμητές των όσων βιώνουν, αναπαράγουν τα πρότυπα που κυκλοφορούν γύρω τους. Αν τα πρότυπα αυτά είναι μνησίκακα και επικριτικά προς το «μη φυσιολογικό», τότε και εκείνα θα τα αντιμετωπίσουν ως ξένα και επικίνδυνα. Και αναφέρω μνησίκακα και όχι με μίσος, γιατί δεν ξεχνούν ποτέ αυτά που διδάχτηκαν και κυρίως το πόσο τους θρέφει αυτό το μίσος.
«Αισθάνομαι καλά, δεν κρύβομαι, δεν φοβάμαι και είμαι ευτυχισμένος»
Ο κύριος Καπουτζίδης αντιδρά στα σχόλια αμφισβήτησης της δικής του ευτυχίας. Γιατί είναι γνωστό άλλωστε ότι όλοι έχουν λόγο στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Για να μην μακρυγορούμε, κανένας δεν φέρει ευθύνη και λόγο στην ζωή του άλλου, πόσο μάλλον στην ευτυχία του. Ο κ. Κούγιας θεωρεί ευτυχείς ανθρώπους εκείνους που σπουδάζουν, έχουν μόρφωση, παιδεία, εργασία, δημιουργούν οικογένεια και έχουν αισθήματα για ανθρώπους του αντίθετου φύλου. Τότε αν υποθέσουμε ότι μια κοινωνία αποτελείται από δέκα ανθρώπους, εκ των οποίων ένας διαθέτει όλα τα παραπάνω, ένας είναι αμόρφωτος, ένας άνεργος, ένας ομοφυλόφιλος και αθροιστικά προς το δέκα, όλοι στερούνται πραγμάτων, τότε μόνο ο κύριος Κούγιας είναι ευτυχισμένος.
«Πέρασα στην νομική χωρίς να έχω την ιδιαιτερότητα μου ως σημαία»
«Δούλεψα επίσης, δημιούργησα εγώ ο ίδιος την ευκαιρία για τον εαυτό μου. Αλλά για κάποιους ανθρώπους όσο κι αν δουλέψεις, όσο και αν μελετήσεις, όσο και αν προσπαθήσεις και παλέψεις στην ζωή σου, θα είσαι πάντα πολίτης δεύτερης κατηγορίας», είπε ο Γιώργος Καπουτζίδης. Αν μου επιτραπεί να επιλέξω την «κατηγορία» στην οποία θα ανήκω, τότε θα ήθελα να είμαι στην δεύτερη και να έχω δίπλα μου τέτοιους ανθρώπους.
«Φυσιολογικές οικογένειες»
«Θέλω να ευχαριστήσω όλες αυτές τις «φυσιολογικές οικογένειες», που με τίμησαν και με στήριξαν και ο λόγος, που έχω πετύχει στην ζωή μου, είναι αυτές οι οικογένειες…. καταρχάς και εγώ είμαι παιδί μιας φυσιολογικής οικογένειας». Οι απόψεις διίστανται ως προς το τι είναι φυσιολογικό ή μη και κυρίως στο πως μπορούμε να παρουσιάσουμε το ξένο, ως μη φυσιολογικό. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Αφορά τα πάντα, αφορά κάθε διάκριση και κάθε τι που έχουμε μάθει ως «φυσιολογικό» και ως μη. Είναι καιρός να κρατήσουμε τα προσχήματα και κυρίως να ράψουμε το στόμα μας. Και αν η ρητορική μου μοιάζει επιθετική είναι γιατί καταντήσαμε την ελληνική κοινωνία της δημοκρατίας, σε παζάρι στο οποίο ξεπουλάμε κάθε ηθική και παράλληλα κρίνουμε τους άλλους.
«Είναι ώρα να σπάσουμε όλοι την σιωπή»;
Ερωτηθείς από την παρουσιάστρια, ο Γιώργος Καπουτζίδης καταλήγει στο τέλος και την αρχή του κόσμου και των ανθρώπων. Είναι ώρα για αλλαγή, για να σπάσουμε τα δεσμά της σιωπής και ο ίδιος «παρενέβη» για να συμπαρασταθεί σε όλους τους ανθρώπους που βρίσκουν το θάρρος να κάνουν ένα «δίκαιο αγώνα». Ωστόσο το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολιτεία. Η οποία αφήνει εκτεθειμένους σε ριπές ανθρώπων άλλους ανθρώπους και δεν αναλαμβάνει το χρέος της. Ποιά είναι η θέση της πολιτείας, λοιπόν, σε έναν τόσο ομοφοβικό και απάνθρωπο λόγο, ο οποίος θίγει ένα τμήμα της κοινωνίας, για την οποία δήθεν μάχεται το «επιτελικό κράτος»;
«Είμαι άνεργος ομοφυλόφιλος»
Αναφερόμενος στην προσωπική του ζωή, τονίζει πως είναι πολύ προσωπική υπόθεση του καθενός η ευτυχία. Είτε είναι κάποιος μόνος, είτε σε σχέση είτε σε τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν φέρει λόγο για κανέναν. Παρά μόνο για τον ίδιο και τις πράξεις του. «Ευτυχισμένος θα γίνεις αν έχεις καλή καρδιά». Κρατάω την κουβέντα αυτή και με αυτήν πιστεύω μπορούμε να πορευόμαστε. Ήρεμοι, υγιείς ψυχικά και σωματικά και προπάντων, χωρίς να ενοχλούμε τους γύρω μας. Και αν από ομοφυλόφιλους ή νέους ανθρώπους μας ξενίζουν τέτοιες δηλώσεις, θα πάρω σαν παράδειγμα την αναφορά του κ. Καπουτζίδη στον πατέρα του.
Ένας άνθρωπος 90 ετών, μετά από πολύ προσπάθεια και εμπιστοσύνη στο παιδί του, είναι περήφανος που προσέφερε η ανατροφή του στην κοινωνία μας ένα «διαμάντι» σαν και πολλά άλλα, και όχι ένα απόβρασμα και σκουπίδι, που «καθαρίζει» λερώνοντας τους γύρω του. «Δεν είμαι εγώ πρότυπο, ο πατέρας μου όμως είναι και μακάρι όταν τελειώσει αυτή η συνέντευξη, ένας πατέρας να κοιτάξει τον γκέι γιό του ή την γκέι κόρη του με περηφάνια, όπως ο δικός μου κοιτάζει εμένα».
Εγώ καταλήγω στο ότι χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους ευτυχισμένους και περήφανους πραγματικά και για όσα πρέπει!
