Το Κυπριακό ζήτημα και ο πόλεμος στην Ουκρανία

Το Κυπριακό ζήτημα και ο πόλεμος στην Ουκρανία

Όλη η παγκόσμια κοινότητα έχει στραμμένο το βλέμμα στην Ουκρανία και τον πόλεμο, που βρίσκεται σε εξέλιξη με την Ρωσία. Βομβαρδισμοί, δολοφονίες, πρόσφυγες και εμπλοκή κορυφώνονται και στην σκιά όλων αυτών, λησμονείται μια επίσης σημαντική υπόθεση της νεότερης ιστορίας. Ποια η θέση της Κύπρου σε όσα συμβαίνουν και κυρίως τι αποδεικνύει για τους πολέμους συμφερόντων;

Εδώ και μέρες εκφράζονται απόψεις και κατηγορίες για μονόπλευρη ανάγνωση της ιστορίας και έλλειψη αντικειμενικής σκοπιάς. Ο Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Θεωρίας, Ιωάννης Μάζης, μιλώντας στον 9.84 της Κρήτης καλεί την Κύπρο να καταθέσει αίτημα για ένταξη της στο ΝΑΤΟ, ώστε να «να πέσουν οι μάσκες».

Ας ξεκινήσουμε από πολύ πίσω. Η εισβολή στην Κύπρο αποτελεί «αγκάθι» της σύγχρονης και νεότερης ιστορίας, με το νησί να βρίσκεται σε καθεστώς διχοτόμησης και κατοχής εδώ και 48 χρόνια, ενώ κανένα κράτος δεν επενέβη, παρά μόνον όταν υπήρξε κυριαρχικό ζήτημα και έλεγχος (βλέπε βρετανικές βάσεις).

Ακόμη και σήμερα όλοι αναφέρονται στην Κύπρο ως σημαντικό σύμμαχο και στρατηγικό σημείο (παρουσία της Δύσης στο ανατολικό κομμάτι), η οποία πρέπει να αλλάξει καθεστώς και να ενταχθεί ομαλά στο σύμπλεγμα των «ελεύθερων» κρατών της σύγχρονης Δύσης. Η εισβολή μοιάζει να μην αναγνωρίστηκε. Το καθεστώς παραμένει ως έχων και όλοι αγνοούν τις εκκλήσεις των Κυπρίων, οι οποίοι πλέον ζητούν την ανεξαρτησία τους και καμία ένταξη (αφορά την Ελλάδα).

Ποια, λοιπόν, η διαφορά της εισβολής και της ένταξης της Ουκρανίας με εκείνη της Κύπρου; Στα πλαίσια της ενίσχυσης του ΝΑΤΟ , που όλοι προβάλλουν ως δόγμα έναντι της παραβατικής Ρωσίας, γιατί δεν ενισχύεται και με την ένταξη της Κύπρου;

Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της μεθόδευσης της ανακήρυξης στις 15.11.1983 του ψευδοκράτους και της ανακήρυξης της δήθεν ανεξαρτησίας των Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ. Η Ρωσία θέλει να προστατεύσει τους Ρώσους υπηκόους της. Το ίδιο θεωρητικά συνέβη και στα κατεχόμενα το 1974.

Η επιλεκτική ευαισθησία ως προς τα κράτη, η ατιμωρησία της Τουρκίας και η ανοχή της κατοχής της Κύπρου από ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και Ευρωπαίους ηγέτες έδωσε λάθος μήνυμα στο Κρεμλίνο. Η εισβολή θα περάσει και η διχοτόμηση θα επιτευχθεί. Είτε πρόκειται για καθεστώς, είτε για ηγεσία, είτε για όλη την επικράτεια.

Πρέπει, επομένως να καταθέσει αίτημα ένταξης και η Κύπρος; Η θετική απάντηση θα οδηγήσει σε μια ακόμα εν θερμώ εμπλοκή. Η Τουρκία καταλήγει να θεωρείται παράγοντας ειρηνευτικής πολιτικής στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Ποια θα είναι η θέση της σε μια πιθανή ένταξη της Κύπρου; Το ίδιο ζητά και η Ουκρανία. Πόσες «μάσκες θα πέσουν» εάν γίνει δεκτό το αίτημα της και παραγκωνιστεί για ακόμη μια φορά η Κύπρος; Δεν μπορεί να επιβιώσει η Ουκρανία στο ίδιο καθεστώς με εκείνο της Κύπρου.

Ποια είναι τα συμφέροντα και πόσο ακόμη θα αντέξει το «καθεστώς θανάτου» του ΝΑΤΟ; Και αυτό που απασχολεί περισσότερο. Ποια ακριβώς η ελληνική πολιτική για το Κυπριακό, ενώ στέλνει όπλα στην Ουκρανία;