της Βασιλικής Σέμκου
«Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».
Αβραάμ Λίνκολν
28/02/2023
Η χώρα θορυβείται στο άκουσμα της είδησης για την σύγκρουση δύο τρένων. Η εξέλιξη της ιστορίας γνωστή στους πάντες με τραγικές φιγούρες τους συγγενείς των 57 νεκρών θυμάτων και τους επιζώντες και τραυματίες μιας τραγωδίας, η οποία συγκλόνισε την κοινή γνώμη. Η ανάμνηση του γεγονότος είναι μέχρι και σήμερα, ένα βάρος μεγάλο.
Για κάποιους δεν ξεχνιέται και ούτε πρόκειται να ξεχαστεί και είναι βαρύ και ασήκωτο να το αντέξει, οποιαδήποτε πλάτη.
Όσο πλησιάζουν οι μέρες για την συμπλήρωση ενός χρόνου από την τραγική δολοφονία 57 συνανθρώπων μας, όλο και πιο έντονα μας κατακλύζουν συναισθήματα θυμού, οργής, θλίψης και αγανάκτησης, γιατί ένα χρόνο μετά κανένας δεν έχει αναλάβει την ευθύνη.
Παρακολουθούμε εδώ και μέρες τον αγώνα των ανθρώπων, οι οποίοι έπρεπε να αγωνιστούν για τις δικές τους ψυχές τους, οι οποίες πρόκειται να αντιμετωπίσουν τον μεγαλύτερο πόνο ενός ανθρώπου, εκείνου της απώλειας. Μιας απώλειας ανυπόφορης και σχεδόν καταστροφικής για το ανθρώπινο μυαλό, μιας και ατροφεί μέρα με τη μέρα την ανθρώπινη συνείδηση. Και εκείνοι κάνουν παύση του πόνου, για τον Γολγοθά της δικαίωσης.
Ένα χρόνο μετά και το μόνο, που βλέπουμε είναι να ξετυλίγεται μπροστά μας όλο το φάσμα της εθνικής αθλιότητας και ξεπεσμού. Βλέπουμε ανθρώπους, που έπρεπε να μείνουν σπίτι και να ηρεμήσουν, όσο αυτό γίνεται, να υψώνουν το ανάστημα τους απέναντι στο σαθρό σύστημα της δικαιοσύνης και της διαφάνειας, οι οποίες δεν υφίστανται στη χώρα αυτή.
Κάνουν τα πάντα για να ακουστεί η φωνή των 57 μας συνανθρώπων, οι οποίοι θα ήταν σήμερα κάπου στη χώρα αυτή και θα απολάμβαναν το προνόμιο της ζωής, το οποίο κάποιοι θεώρησαν, ως νέες Μοίρες, πως μπορούν να κόβουν, όποτε επιθυμούν. Επειδή απλά δεν τους νοιάζει.
Οι περιγραφές των επιζώντων αποκαρδιωτικές. Ένα τρένο διαλυμένο μόλις λίγες στιγμές πριν τον τερματικό του σταθμό, τερματίζει τις ζωές και το μέλλον μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης γενιάς νέων. Νέων με στόχους, όραμα, όρεξη για ζωή και σπουδές, ανυποψίαστων συμπολιτών μας, που για μια στιγμή κοιτούσαν τα λεπτά για να φτάσουν σπίτι και που κανείς τους δεν γύρισε ποτέ.
Και όσοι γύρισαν, δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι.
Καθημερινά μας βομβαρδίζουν με φωνές παράφωνες, οι οποίες δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη, την ναρκώνουν και την μετατρέπουν σε φερέφωνο συγκάλυψης και μεταφοράς της ευθύνης.
Φιμώνουν τον αγώνα 57 οικογενειών και όσων επιθυμούν να βοηθήσουν. Οι κάτοχοι των μέσων, επιλέγουν διαρκώς να αναπαράγουν ειδήσεις και νέα, για να θρέψουν την δίψα ορισμένων για υπεκφυγές και άρνηση.
Όπως είναι οι απόψεις και τα τραγούδια των επωνύμων, όπως είναι το ψήφισμα για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, όπως είναι όλες εκείνες οι ειδήσεις, που εξισώσουν τη δικαιοσύνη με ένα μηδενικό IQ.
Για όσους ακόμα κρατούν κλειστή την τηλεόραση, ο αγώνας μόλις άρχισε. Δεν έχει τελειώσει καν.
Στα δικά μου αυτιά ηχούν ουρλιαχτά, κλάματα και μοιρολόγια. Ηχεί η μητέρα της Κλαούντια, που αντί να την βλέπει κάθε μέρα στο δωμάτιο της, στο τραπέζι της και στο σπίτι της, πηγαίνει κάθε μέρα στον τόπο του εγκλήματος να φροντίζει το δεντράκι της και το καρφί της. Να της θυμίζει πάντα, πως εκεί το παιδί της έζησε τα τελευταία του λεπτά.
Στα μάτια μου περνάνε οι λέξεις της οικογένειας των τριών κοριτσιών, που αντί για δέντρο, τα Χριστούγεννα στόλισαν τρία μνήματα και μας ζητούσαν, σχεδόν σαν χάρη, να στολίσουμε και εμείς τα δικά μας δέντρα , με ένα στολίδι για τα στολίδια τους. Πως να γιορτάσει κανείς μετά;
Βλέπω διαρκώς την κα Καρυστιανού και τους υπόλοιπους γονείς και συγγενείς και επιζώντες να αγωνίζονται, να αντιστέκονται στο κατεστημένο και την σάπια δομή της κοινωνίας μας, να δίνουν την πονεμένη ψυχή τους για να δικαιώσουν τα παιδιά τους, που έφυγαν άδικα. Τους βλέπω και τους ακούω όλους. Κλείνω τα αυτιά και τα μάτια σε όσους προσπαθούν, να μας αποπροσανατολίσουν.
Σε κάποιους κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή. Είναι, όμως και αυτοί, που αποτελούν μέρος του προβλήματος. Ψήφισαν τους ίδιους και τους ίδιους, έδωσαν στον κ. Καραμανλή το δικαίωμα, να παραμένει αλώβητος και με έπαρση να μας εμπαίζει όλους, σαν ένας μικρός Θεός σε κάποιο βάθρο. Μάλλον σε κάποιο βόθρο.
Είναι οι ίδιοι, που διαδήλωσαν με τις οικογένειες τους και τα μικρά τους παιδιά, με έναν σταυρό στο χέρι για το ψήφισμα, που τάραξε την δήθεν προχωρημένη και αμόλυντη κοινωνία μας, που δεν τα σηκώνει αυτά και όταν τους παρακαλούν 57 συνάνθρωποι τους να βοηθήσουν, εκείνοι προχωρούν την ζωή τους, γιατί πολύ απλά τα δικά τους παιδιά, δεν μπήκαν ποτέ στα τρένα, κοιμούνται το βράδυ σπίτι.
Ο σταυρός στο χέρι τους είναι μαχαίρι.
Οικτίρω αυτή την κοινωνία με αυτούς τους ανθρώπους. Τυμβωρύχοι και ανελέητα αρπακτικά, δήθεν προστάτες του παρελθόντος και της κληρονομίας. Στην Αρχαία Ελλάδα τους νεκρούς, τους τιμούσαν για 3,4 και 7 μέρες και σταματούσαν ολόκληρους πολέμους, ως δείγμα σεβασμού και ιερού καθήκοντος. Εδώ ούτε ιερό, ούτε όσιο.
Εδώ ήταν αρκετές 3 μέρες εθνικού πένθους και 6 μέρες για να μπαζώσουν όλες τις αποδείξεις της ενοχής τους.
Η κυρία Καρυστιανού διερωτάται αν αυτή είναι η χώρα της, η χώρα μας. Η χώρα μας Ελλάδα, γένους θηλυκού μας πρόσφερε απλόχερα, όσα χρειαζόμαστε, για να ζήσουμε. Όλοι εμείς καταντήσαμε τον λαμπερό της ήλιο, σε μια διαρκή βροχή, κάτω από την οποία, όσοι έχουν ευθύνες, διαρκώς ξεπλένουν την ενοχή τους.
Κάποιοι δεν σταματούν να αγωνίζονται. Τους θαυμάζω όλους και πιστεύω πως αρκετοί συμπολίτες μας, είναι μαζί τους.
Ανέφερα προηγουμένως, όλα όσα αναπαράγονται διαρκώς στο μυαλό μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του 3χρονου Χρήστου. Ένα μωρό, που κοιτάζει στοργικά τη φωτογραφία της μαμάς του, ότι απέμεινε για να διατηρήσει τη μνήμη της στο παιδικό του μυαλό, που ευτυχώς δεν κατανόησε το έγκλημα, που διαπράχθηκε. Ευτυχώς γιατί ίσως σωθεί η παιδικότητα του.
Στα Τέμπη έσπασε ο κύκλος της φύσης. Μάνες έχασαν παιδιά, και μικρά παιδιά έμειναν χωρίς μάνες. Και για αυτό δεν υπάρχει συγχώρεση. Υπάρχει η αλήθεια και δεν είναι η ελπίδα, που θα πεθάνει τελευταία. Ελπίδα υπάρχει και η αλήθεια θα λάμψει.
Θα κλείσω με το ρητό του Αβραάμ Λίνκολν. Η ψήφος σκοτώνει. Στα χέρια μας πήραμε το μέλλον των παιδιών μας και σκοτώθηκαν τα παιδιά κάποιων άλλων. Στα συντρίμμια των Τεμπών θα βρούμε τη συντριβή του ανθρώπου.
Αν αυτό το βάρος, αφήνει κάποιους να κοιμούνται τα βράδια, τότε απέτυχε όλη η κοινωνία.
Αποτύχαμε όλοι.
57 καρφιά, λοιπόν, και ένα σφυρί. 57 καρφιά βαθιά μέσα στη γη, που ποτίστηκε με στάχτη και αίμα.
57 ψυχές τριγυρίζουν ακόμα εκεί, ψάχνοντας το τρένο, που θα τους πάει σπίτι τους.
Ένα σφυρί στα χέρια ενός δικαστή, στα χέρια όλων μας.
Δικαίωση μια!
57 φορές ισόβια!
