Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών συνεχίζει και αυτή την Κυριακή την παρουσίαση κινηματογραφικών ταινιών. Σειρά έχει η ταινία με αφιέρωμα στον Ηλία Καζάν με τίτλο «Μία Μορφή στο πλήθος» ( A Face in the Crowd), 1957, 125 λεπτά. Ώρα προβολής 8.30 μ. μ. στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής»
Είσοδος Ελεύθερη
Σχετικά με την ταινία αναφέρει ο Χρήστος Παπαδόπουλος:
«Η παραγωγός ραδιοφώνου Μάρσια Τζέφρις αποφασίζει να κάνει ρεπορτάζ από το κρατητήριο της φυλακής δίνοντας βήμα στους απόκληρους μιας μικρής τοπικής κοινότητας. Εκεί γνωρίζει τον Λάρυ “Μοναχικό” Ρόουντς, έναν χαρισματικό τυχοδιώκτη ο οποίος και συγκινεί το ακροατήριο με τον άμεσο λόγο του. Το κανάλι του προσφέρει μόνιμη συνεργασία, η ακροαματικότητα φτάνει στα ύψη με αποτέλεσμα να του γίνει πρόταση για τηλεοπτικό πρόγραμμα με παναμερικανική εμβέλεια. Η δημοτικότητα του ανεβαίνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, το ίδιο και το υπερεγώ του, καθώς ο Λάρυ διαπιστώνει πόσο μεγάλη απήχηση έχει η διασημότητα στις μάζες.
Σε μία από τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές της ταινίας ο Μοναχικός Ρόουντς και η ομάδα του συμβουλεύουν τον Γερουσιαστή Γουόρθινγκτον Φούλερ για την ανερχόμενη δύναμη της τηλεόρασης και πως να την χρησιμοποιήσει έτσι ώστε να γίνει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο ισχυρότερος λομπίστας του Ρόουντς λέει στον γερουσιαστή: “Πρέπει να βρούμε 35 εκατομμύρια αγοραστές για το προϊόν που ονομάζεται Γουόρθινγκτον Φούλερ!” Η “Μορφή μέσα στο πλήθος” βρίθει κυνικών σχολίων σαν το παραπάνω και είναι αδύνατο να μην κάνει κανείς την αντιστοιχία με το σήμερα και τους κατασκευαστές εικόνας (image makers) οι οποίοι ακόμη και στην Ελλάδα είναι σημαντικό κομμάτι της ομάδας συμβούλων των πολιτικών αρχηγών.
Από τον Πολίτη Κέην μέχρι και το Τρούμαν Σόου, το Χόλιγουντ χρησιμοποίησε συχνά τα ΜΜΕ και το σταρ σύστεμ (το οποίο ήταν και δημιούργημά του) στο επίκεντρο της θεματολογίας του. Ο Καζάν στη “Μορφή μέσα στο πλήθος”, όπως και ο Αλεξάντερ ΜακΚέντρικ στο γυρισμένο την ίδια χρονιά ανάλογης θεματολογίας αριστούργημα “Σκοτεινοί Δολοφόνοι” (Sweet Smell of Success), δεν χαϊδεύει τους πρωταγωνιστές του με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ένας ξεκάθαρος “καλός” ήρωας.
Ο δε “κακός” ήρωας δεν προσωποποιείται. Πότε είναι το “σύστημα”, πότε ο κακός μας εαυτός, πότε η ανθρώπινη μάζα και το άγχος της για τη δημιουργία προτύπων.
Ο “Μοναχικός” Ρόουντς είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες στο Χόλιγουντ της εποχής. Η μαεστρία του Καζάν και του σεναριογράφου Μπαντ Σούλμπεργκ (κάτοχος Όσκαρ για το “Λιμάνι της Αγωνίας”) στο να αποπροσανατολίζουν μόνιμα τον θεατή όσον αφορά στο ποιος πραγματικά είναι ο Λάρυ είναι ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του φιλμ στον αφηγηματικό τομέα. Ακόμα και η Μάρσια Τζέφρις, η οποία καταλήγει να ερωτεύεται τον Λάρυ μοιάζει μόνιμα διχασμένη. Σαν να μη ξέρει ποιόν ερωτεύτηκε τελικά, το ανέμελο τυχοδιώκτη της φυλακής ή την σούπερσταρ περσόνα που η ίδια δημιούργησε!
Η επιλογή του άσημου τότε ηθοποιού Άντυ Γκρίφιθ (γνωστός στην Ελλάδα από την τηλεοπτική σειρά Μάτλοκ) αποδεικνύεται άριστη έτσι μπολιασμένη με την κοσμοθεωρία του actor’s studio που ήταν το σήμα κατατεθέν του Καζάν σχεδόν σε όλες τις ταινίες του. Βαρύς, άξεστος, άπληστος και φωνακλάς ο Γκρίφιθ-Ρόουντς υπερβάλλει με κάθε εκατοστό του σώματός του και ο Καζάν τον αφήνει ν’ αλωνίζει από το πρώτο λεπτό γνωρίζοντας ότι κάθε υποκριτική του υπερβολή συμβάλλει στην δικαιολογημένη και απότομη πτώση του ήρωα. Πλάι του το υπερ-κυνικό δίδυμο των Πατρίτσια Νιλ και Γουόλτερ Ματάου αποτελεί ιδανικό αντίβαρο στην πληθωρική παρουσία του Γκρίφιθ ενώ σε ένα μικρό ρόλο εμφανίζεται και η Λη Ρέμικ σε πολύ νεαρή ηλικία αποτελώντας το τρόπαιο που αντανακλά τη ματαιοδοξία του Μοναχικού Ρόουντς.
Η ταχύτητα με την οποία δημιουργείται και καταβαραθρώνεται ένα πρότυπο παρουσιάζεται τεχνικά μέσω ενός γρήγορου και σφιχτού μοντάζ στο οποίο δεν υπάρχει περιττή σκηνή και το οποίο παρακολουθείται άνετα σήμερα ακόμη και από νεαρότερο κοινό συνηθισμένο στη γρήγορη εναλλαγή πλάνων. Αυτή ακριβώς η τεχνική επιλογή σε συνδυασμό με το πάντα επίκαιρο θέμα της, καθιστά την ταινία ως την πιο μοντέρνα και αγέραστη δημιουργία ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της 7ης τέχνης».
