Εκατοντάδες άνθρωποι επί 12 λεπτά οδεύουν προς το θάνατο. Πόσο ασύλληπτο είναι αυτό; Νέοι άνθρωποι που γυρνούσαν στις οικογένειές τους, στους φίλους, στη φοιτητική τους πόλη. Άνθρωποι με όνειρα τα οποία φρέναρε απότομα ένα “ανθρώπινο λάθος”. Μανάδες που περιμένουν με άδειες αγκαλιές και δάκρυα στα μάτια, πατέρες που αναζητούν ό,τι έχει απομείνει από το σπλάχνο τους.
Ποιος θα το περίμενε ότι μπορεί τόσο άδικα και βίαια να χαθούν οι ζωές των ανθρώπων σε ένα τρένο με προορισμό το θάνατο; Σε ποιους θα αποδοθούν ευθύνες; Γιατί πρέπει να βυθιστεί η χώρα στο πένθος για να αναλάβουν οι ιθύνοντες δράση;
Ένα σύστημα ασφαλείας το οποίο δεν τοποθετήθηκε από το 2000. Χρίστος Βερελής, Μιχάλης Λιάπης, Κώστας Χατζηδάκης, Ευριπίδης Στυλιανίδης, Χρήστος Σπίρτζης και Κώστας Καραμανλής είναι οι Υπουργοί που διετέλεσαν από το 2000 έως σήμερα. Μία παραίτηση και μερικά κροκοδείλια δάκρυα δεν αρκούν για να επιστρέψουν πίσω όλες αυτές οι ζωές.
Η ευθύνη είναι καθολική. Δεν αφορά ιδεολογίες, παρατάξεις, κόμματα και όλο αυτό το σαθρό πολιτικό κόσμο. Κάνεις στο απυρόβλητο αλλά όλοι υπεύθυνοι για την εθνική αυτή τραγωδία.
Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου στο ΜΠΣ "Σύγχρονες Δημοσιογραφικές Σπουδές".
