Του Μπάμπη Τζιόρα Θα μου επιτρέψετε να πω ότι σε κανένα άρθρο από αυτά που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό δεν συμπεριλαμβάνονται τα οικονομικά στοιχεία του ισολογισμού του Ελληνικού κράτους, που βεβαιώνουν ότι η Ελλάδα είναι μια Πλούσια χώρα, που εισέπραξε στα δημόσια ταμεία της το 2010, 91 δις ευρώ, μέσω της φορολογίας, ενώ ξόδεψε 114 δις ευρώ. Εντέχνως οι περισσότεροι συνάδελφοι δημοσιογράφοι αποκρύπτουν αυτό το γεγονός διότι στοχεύουν ακόμα στο άδικο μοίρασμα της πίτας, που ονομάζεται κρατικές δαπάνες…. Όμως όταν δεν περιγράφεις και δεν αναφέρεσαι καθόλου στα πραγματικά γεγονότα, ενώ την ίδια ώρα αναφέρεσαι με χιλιάδες λαϊκίστικες εκφράσεις στην πτώχευση της χώρας, αυτό κάτι σημαίνει και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό σημαίνει καλλιέργεια του φόβου στους πολίτες που έχουν άγνοια περί τα οικονομικά. Η λύση στο πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας είναι εύκολη απλή και αυτή τη στιγμή επιβεβλημένη, αν θέλουμε να διατηρήσουμε τον πλούτο που παράγουμε, γιατί ήδη έχουμε απωλέσει σχεδόν το 10% του ΑΕΠ. Το τεράστιο ποσό των 114 δις ευρώ που ξόδεψε η κυβέρνηση για δαπάνες του δημοσίου τομέα συμπεριλαμβανομένων και των τοκοχρεολυσίων, είναι η πραγματική πτώχευση της χώρας. Δηλαδή ξόδεψε σχεδόν το 50% του ΑΕΠ κατά συνέπεια πτώχευσε και συνεχίζει να πτωχεύει τον ιδιωτικό τομέα και την πραγματική οικονομία της χώρας, Αφού στραγγίζει κάθε εισόδημα της πραγματικής οικονομίας με συνέπεια αντί να αναπτύσσονται οι επιχειρήσεις να γίνονται πιο ανταγωνιστικά τα Ελληνικά προϊόντα, αυτές να κλείνουν να απολύουν υπαλλήλους και να δημιουργείται αυτό που ονομάζουμε ασφυξία στην οικονομία από την παράλογη αφαίμαξη των εισοδημάτων του ιδιωτικού τομέα μέσω της άδικης φορολόγησης, με στόχο να μην πληγούν τα εισοδήματα του δημοσίου τομέα και των προμηθευτών του. Και ενώ θα έπρεπε «χθες» να σταματήσει αυτό το έγκλημα σε βάρος της Ελλάδος, δηλαδή να μειωθούν οι δημόσιες Δαπάνες στο 30% του ΑΕΠ, και παράλληλα να καταργηθούν όλοι οι έμμεσοι φόροι με εξαίρεση μόνο τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ), που πρέπει να είναι ενιαίος για όλα τα προϊόντα, η κυβέρνηση συνεχίζει να πτωχεύει τον ιδιωτικό τομέα: ύφεση το 2009 2,7%, ύφεση το 2010 4,5%, ύφεση το πρώτο τρίμηνο του 2011 4,5% και συνεχίζεται, βασιζόμενη στο γεγονός ότι τοι σύνολο των κομμάτων της Ελληνικής βουλής αποτελείται από λαϊκιστές, ψεύτες, που πολιτικά κινούνται στα όρια της Εθνικής προδοσίας και ότι άλλο αρνητικό μπορεί να σκεφτεί κανείς για τους Έλληνες πολιτικούς, με το σκεπτικό ότι αφού δεν υπάρχει πρόταση για αλλαγή πολιτικής δεν θα αναλάβουμε εμείς το πολιτικό κόστος. Δηλαδή στην ουσία όλο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας (ακόμα και κάποια νέα κινήματα), συμφωνεί στην πτώχευση της χώρας από τη στιγμή που δεν ζητά κοινωνική δικαιοσύνη. Κοινωνική δικαιοσύνη σημαίνει περιορισμός της κρατικής δαπάνης στο 30% του ΑΕΠ , κατάργηση κάθε μορφής έμμεσης φορολογίας πλην ΦΠΑ και δημιουργία πλαισίου αποδοχών για όλους τους Έλληνες δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στη βάση ότι δεν μπορεί ο μέσος μισθός να υπερβαίνει το 50% του κατώτατου μισθού, ενώ και ο υψηλός μισθός δεν μπορεί να υπερβαίνει το 100% του κατώτατου μισθού, με εξαίρεση τις θέσεις υψηλής ευθύνης. Το ίδιο πλαίσιο βέβαια θα πρέπει να ισχύει και για τις συντάξεις μόνο που στην περίπτωση της τρίτης ηλικίας δεν μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις ούτε στα χρόνια εργασίας ούτε σε καμία άλλη περίπτωση. Στη βάση μια τέτοιας πολιτικής που προασπίζει τα συμφέροντα του συνόλου των Ελλήνων θα έπρεπε να αναθεωρηθεί το υπάρχον σύνταγμα ως εξής:
- Να απαιτήσουμε την κατάργηση όλων των απεχθών άρθρων που σκανδαλωδώς προστατεύουν τα πολιτικά πρόσωπα , όπως επίσης και σε μεγάλο βαθμό προστατεύουν και τους κρατικούς υπαλλήλους με τη διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης (Ε.Δ.Ε) που οδηγούν στην ατιμωρησία.
- Να απαιτήσουμε την αλλαγή του εκλογικού συστήματος με στόχο την απαλλαγή των πολιτών από τα χιλιάδες κέντρα εξουσίας που κατέχουν σήμερα οι βουλευτές και αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως σύγχρονους δουλοπάροικους και την απαλλαγή της κοινωνίας από τα κόμματα.
- Να απαιτήσουμε την προσθήκη άρθρου στο σύνταγμά μας το οποίο να ορίζει τον τρόπο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος και της δημόσιας περιουσίας στη βάση να μην υπερβαίνουν σε καμία περίπτωση οι κρατικές δαπάνες το 30% του ΑΕΠ και οι οργανισμοί που διαχειρίζονται τη δημόσια περιουσία να είναι υποχρεωτικά δημόσιοι και να λογοδοτούν στο λαό. Επιπλέον να προβλέπεται η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων εφόσον παραβιάζονται οι κανόνες αυτοί.
- Να απαιτήσουμε τον πλήρη διαχωρισμό και ανεξαρτησία μεταξύ των τριών εξουσιών: Εκτελεστική, Νομοθετική και δικαστική εξουσία, οι οποίες υποχρεούνται να καταθέτουν δημόσια όλα τα πραγματικά στοιχεία του κράτους ενώ παράλληλα να μην έχουν το δικαίωμα οι δημόσιοι υπάλληλοι να συνδικαλίζονται και να καταλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα, διότι η κρατική θέση σημαίνει υπηρεσίες και προσφορά στο σύνολο των πολιτών, ενώ η έκθεση στα κοινά σημαίνει συμμαχία με ένα κομμάτι του πληθυσμού που στόχο έχει την κατάληψη της εξουσίας.
- Να απαιτήσουμε κοινωνική δικαιοσύνη ενταγμένη σε ξεχωριστό άρθρο του συντάγματος. Ο μέσος μισθός δεν μπορεί να υπερβαίνει το 50% του κατώτατου μισθού για όλους τους Έλληνες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ο υψηλός μισθός δεν μπορεί να υπερβαίνει το 100% του κατώτατου μισθού. Θα πρέπει να εξαιρεθούν από αυτό τον κανόνα μόνο οι θέσεις υψηλής ευθύνης. Το ίδιο πρέπει να ισχύσει και για τις συντάξεις χωρίς εξαιρέσεις ακόμα και για τον πρόεδρο της δημοκρατίας.
- Να απαιτήσουμε η πρόσβαση στην παιδεία να είναι κοινή για όλους τους Έλληνες και το επίπεδο διδασκαλίας να λειτουργεί σε κοινή βάση, με έλεγχο του επιπέδου των γνώσεων σε πανελλαδικό επίπεδο κάθε μήνα χωρίς επιπτώσεις για τους διδασκόμενους αλλά στη βάση της διόρθωσης των προβλημάτων που τυχόν παρατηρούνται ανά σχολική μονάδα και μαθητή και επιπτώσεις στους διδάσκοντες εφόσον δεν εκτελούν σωστά τα καθήκοντά τους.
- Να απαιτήσουμε τη δημιουργία ενιαίας αρχής πληρωμών του συνόλου των εργαζομένων και όσων εισπράττουν αποζημίωση, αντιμισθίες ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο χρήματα από το δημόσιο ταμείο για μισθωτές υπηρεσίες και τη δημιουργία ενιαίας αρχής πληρωμών προμηθευτών με απαγόρευση πληρωμών από το δημόσιο πέραν των δύο αυτών ενιαίων αρχών, έτσι ώστε να γνωρίζουν οι πολίτες ποιους πληρώνουν και γιατί.
Μπάμπης Τζιόρας
