Το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών και ο Ελληνοϊταλικός Σύλλογος Φιλίας Ιωαννίνων παρουσιάζουν την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου και ώρα 8.30 μ. μ. αφιέρωμα στον με προβολή της ταινίας Φεντερίκο Φελίνι: Οχτώμιση (Otto e mezzo 1963) στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής». Ο ειδικός συνεργάτης του Πνευματικού Κέντρου κύριος Χρήστος Παπαδόπουλος αναφέρει σχετικά:«O Γκουίντο Ανσέλμι είναι ένας διάσημος σαραντάρης σκηνοθέτης σε υπαρξιακή κρίση. Όλοι περιμένουν από εκείνον να τους περιγράψει την επόμενη ταινία του και καθώς ο χρόνος κυλά, πραγματικότητα, όνειρα και σκέψεις μπερδεύονται όλο και περισσότερο ενώ ο Γκουίντο δεν ξέρει πια ούτε τι θέλει να πει ούτε το πως.
Το 8 ½ είναι από τις ταινίες που στην κυριολεξία δεν περιγράφονται. Και αυτό συμβαίνει επειδή είναι μια καθαρά βιωματική ταινία τόσο για τον ίδιο τον Φελίνι (ο Γκουίντο είναι το alter ego του) όσο και για τον θεατή που θα πρέπει να βάλει μόνος του τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους χρησιμοποιώντας περισσότερο το ένστικτό του παρά μια συμβατική αφηγηματική αλληλουχία των γεγονότων. Ο Φελίνι ακολουθεί τα χνάρια του Μπέργκμαν στις “Άγριες Φράουλες” πολλαπλασιάζοντας, όμως, τις σκηνές του ονείρου σε τέτοιο βαθμό ώστε πραγματικότητα και όνειρο να μοιάζουν αδιαχώριστα. Ως μεσογειακός και -κυρίως- ως Φελίνι καταφέρνει μια εσωτερική ενδοσκόπηση που, αν και ακούγεται (και είναι) ιδιαιτέρως βαριά, στην πραγματικότητα διακατέχεται από το φαινομενικά ελαφρύ και γνωστό πια γκροτέσκο χιούμορ και αυτοσαρκασμό που μας έχει συνηθίσει ο Ιταλός μαέστρος.
Σύμφωνα με τον “αστικό μύθο” που περιβάλλει το φιλμ, ο Φελίνι είχε μια νεφελώδη ιδέα για μια ταινία και συζητώντας τη με τον (μετέπειτα σεναριογράφο του 8 ½ ) Ένιο Φλαϊάνο ήταν ιδιαίτερα σκεπτικός καθώς δεν μπορούσε να φιλμάρει τις σκέψεις, την φαντασία και τα όνειρα ενός ανθρώπου μέσα στα πλαίσια μιας συμβατικής αφήγησης. Καθώς περνούσαν οι μέρες, η ιδέα για το φιλμ είχε εξασθενήσει τόσο που ο Φελίνι είχε ουσιαστικά ξεχάσει τι ήθελε να πει και ήταν έτοιμος να ενημερώσει τον παραγωγό του Άντζελο Ριτσόλι. Ένας τεχνικός της Τσινετσιτά τον κάλεσε σε ένα πάρτι γενεθλίων και εκεί, αφού όλοι του ευχήθηκαν για τη νέα ταινία που μόλις είχε “εξατμιστεί”, ο Φελίνι εμπνεύστηκε να κινηματογραφήσει αυτό ακριβώς το αδιέξοδο. Χρησιμοποιώντας την μέθοδο της μεταγλώττισης που ούτως ή άλλως είναι γενική πρακτική στην Ιταλία, ο Φελίνι αποφάσισε να προσθέσει διαλόγους αφού είχαν γυριστεί ορισμένες σκηνές. Στο πλατό λοιπόν οι ηθοποιοί αυτοσχεδιάζανε πάνω σε ελεύθερο μοτίβο και ο Φλαϊάνο και Φελίνι αναπροσαρμόζανε το όραμά τους στο μιξάζ.
Ορισμένοι από τους σταθερούς συνεργάτες του παραμένουν στα πόστα τους με πρώτο και καλύτερο το Νίνο Ρότα που έγραψε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του μουσικά θέματα για αυτήν ακριβώς την ταινία. Ο Τζάνι Ντι Βενάνζο ως διευθυντής φωτογραφίας είναι ίσως γνωστότερος για τις εξαιρετικές αισθητικές του καταθέσεις στις ταινίες του Αντονιόνι και του Φραντσέσκο Ρόζι, εδώ όμως μπορούμε να πούμε ότι χτίζει αριστοτεχνικά τον μύθο του Φελίνι ως εικονοκλάστη δημιουργού. Ολόκληρη η ταινία είναι ένα αισθητικό φωτο-αριστούργημα ενώ η τελευταία σεκάνς στην παραλία είναι μία από τις ωραιότερα γυρισμένες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο δεσπόζει η μορφή του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερη επιλογή για τον συγκεκριμένο ρόλο) στην δεύτερη συνεργασία του με τον Φελίνι μετά το “Dolce Vita” ενώ Ανούκ Αιμέ, Σάντρα Μίλο και Κλαούντια Καρντινάλε είναι εξαιρετικές σε έναν ανεμοστρόβιλο χαρακτήρων που περιστρέφονται γύρω από τον κεντρικό ήρωα.
Η ταινία θεωρείται ως η καλύτερη του δημιουργού της ενώ αποτέλεσε έμπνευση για μια σειρά ανάλογων ταινιών ως σήμερα ξεκινώντας από τον Φασμπίντερ και τον Τρυφώ της “Αμερικανικής Νύχτας” ως τον Μπομπ Φόσι του “Η Παράσταση Αρχίζει” και του Γούντι Άλλεν των “Ζωντανών Αναμνήσεων” με πιο πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα τη “Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”, την εκκεντρική αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφική αλληγορία του Τσάρλι Κάουφμαν.
Το 8 ½ κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1963. Ανταγωνιστές του ήταν μία από τις σημαντικότερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών, τα “Κόκκινα Φανάρια” του Βασίλη Γεωργιάδη, και ένας πρωτοεμφανιζόμενος Πολωνός σκηνοθέτης που άκουγε στο όνομα Ρομάν Πολάνσκι με την ταινία του “Μαχαίρι στο νερό”».
