Αφιέρωμα στον Ιταλικό Κινηματογράφο – από τον ιταλικό νεορεαλισμό στον σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο, Φεντερίκο Φελίνι «Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων»

Την Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013 και ώρα 8:30 μ.μ. το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον ιταλικό κινηματογράφο με την προβολή της ταινίας του Φεντερίκο Φελίνι με τίτλο «Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων» (Giuletta degli spiriti, 1965) στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής». Ο ειδικός συνεργάτης του Πνευματικού Κέντρου κινηματογραφιστής Παναγιώτης Κράββαρης αναφέρει σχετικά:
«Η Τζουλιέτα παρακολουθεί με το θλιμμένο της βλέμμα και το διστακτικό της χαμόγελο το «τσίρκο» των φίλων του άντρα της να χαλάει την έκπληξη που ήθελε να του κάνει για την επέτειο του γάμου τους. Παρ’ όλα αυτά, αυτό δείχνει να σπάει τη μονοτονία των ημερών της που κυλούν ρεμβάζοντας στην παραλία, παρατηρώντας την πανέμορφη μητέρα της και τις αδερφές της, και περιδιαβαίνοντας το μυθιστορηματικό της σπίτι κουβεντιάζοντας με τις υπηρέτριές της. Η παρέα επιδίδεται σε ένα πνευματιστικό παιχνίδι επίκλησης πνευμάτων, τα οποία ίσως μπορούν να δώσουν απαντήσεις στην Τζουλιέτα στο γιατί ο σύζυγός της είναι τόσο αδιάφορος απέναντί της, ενώ ένα μέντιουμ λίγες μέρες μετά της προτείνει να εστιάσει στη σεξουαλική δραστηριότητα. Ίσως να ήταν πιο ευτυχισμένη αν ζούσε όπως η πόρνη πολυτελείας που κατοικεί απέναντί της, και αν άφηνε πίσω της τις ενοχές από την καθολική ανατροφή των παιδικών της χρόνων.
Ο Φελίνι αφήνει οριστικά πίσω του τον ρεαλισμό της πρώτης περιόδου της δουλειάς του, που ήδη είχε αρχίσει να υποχωρεί με ταινίες όπως το «Γλυκειά Ζωή» και το «Οκτώμιση», και κάνει μια σχεδόν σουρεαλιστική ταινία ονείρων και φαντασιώσεων. «Η ταινία προσπαθεί να προτείνει στη γυναίκα τον τρόπο για να ελευθερωθεί απ’ όλες τις συνθήκες της σκληρής εκπαίδευσης. Και προσπαθεί να της δείξει τον αληθινό δρόμο που θα δει τον εαυτό της σε ατομικό επίπεδο» (Φ. Φελίνι). Ο ίδιος ο Φελίνι το έκανε αυτό για τον εαυτό του στο «Οκτώμιση», και τώρα υποδεικνύει τον τρόπο στη γυναίκα του στην πραγματική ζωή Τζουλιέτα Μασίνα, που είναι η ηρωίδα της ταινίας του. Όμως οι φαντασιώσεις εδώ είναι του ίδιου και όχι της Τζουλιέτας / γυναίκας, και αυτό που είναι απελευθερωτικό για τον ίδιο, για την Τζουλιέτα, όπως η ίδια η ηθοποιός επισήμανε στον σκηνοθέτη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, μπορεί να είναι ο δρόμος της μοναξιάς και της εγκατάλειψης (Ρ. Έμπερτ).»