Η απελευθέρωση της συγγραφής

Η απελευθέρωση της συγγραφής

Η ανάγνωση αποτελεί μια καθημερινή συνθήκη των ανθρώπων. Είτε πρόκειται για απλή ανάγνωση είτε για τις πιο εξειδικευμένες, για εκείνες των σπουδών ή για απλή αναψυχή. Δεκάδες παραδείγματα ακόμη συνθέτουν ένα τεράστιο επίτευγμα, στην βάση του οποίου βρίσκεται το ίδιο το «προϊόν της ανάγνωσης». Παράγωγο της γραφής, λοιπόν, ένα γραπτό κείμενο προσφέρει δεκάδες πληροφορίες και παράλληλα συζητήσεις.

Συζητήσεις με τον εαυτό μας και με τον καθένα που θα διαβάσει το ίδιο το κείμενο. Στην προκειμένη περίπτωση εξυπηρετούν καλύτερα τα λογοτεχνικά κείμενα, τα ποιήματα και όσα εκφράζουν προσωπική άποψη, κριτική και γνώση. Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες αναφέρει ότι «το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο». Ένα όνειρο, μια ιδέα, ένα ερέθισμα, ένα συναίσθημα. Κάτι από όλα αυτά ζητά να απελευθερωθεί από την ιδιότητα του και να αποκτήσει ύλη επάνω σε μία κόλλα χαρτί.

Εκείνη την στιγμή ο καθένας καταθέτει επάνω στον χαρτί κάτι από τα παραπάνω. Ένα κομμάτι του εαυτού του πολύ αποκομμένο από το εγώ της προσωπικότητας και πολύ κοντά σε κάτι φαντασιακό και απρόσιτο. Τα κομμάτια του εαυτού μας που επιλέγουμε, να κρύβουμε και που με τέχνη, όποιος επιλέξει να τα κάνει γραπτό κείμενο, φροντίζει, ώστε κανείς να μην τα βλέπει φανερά.

Πάντα θα φαίνονται αμυδρά ή και καθόλου και εκείνη είναι η στιγμή της πραγματικής απελευθέρωσης. Όποιος γράφει δίνει την ευκαιρία της κάθαρσης στον εαυτό του. Είναι ευκαιρία προβληματισμού, αντίδρασης, αποδοχής και άρνησης, πένθους και ευαγγελισμού, προτροπής, κριτικής και ακατάσχετης πάλης με το ίδιο το εγώ.

Πρόκειται για ανείπωτες ιστορίες, οι οποίες ζητούν το καταφύγιο της ανωνυμίας, για «εμπόρους» λέξεων, οι οποίοι με αυτές στολίζουν τέλεια το πραγματικό νόημα των όσων γράφουν. Είναι ο φόβος της λήθης της ιδέας, η οποία πρέπει πάση θυσία να εκφραστεί. Η έμπνευση η οποία δεν εκφράζεται με λόγια, παρά μόνον σε ένα «γυμνό» χαρτί, με λεπτές γραμμές και αμέτρητες προοπτικές. Κήρυκες της αλήθειας και όσοι την αναζητούν αιματηρά στο μυαλό τους.

Αυτοί κρατούν την πένα, το μολύβι, το στυλό (ή το πληκτρολόγιο). Όλα τους συνδεδεμένα αόρατα με την διαδρομή που ακολουθεί το ανθρώπινο σώμα για να φτάσει από την παλάμη, στην καρδία και το νου. Περίπλοκη διαδρομή, γεμάτη εμπόδια. Σε αυτήν διαπλέκονται η φαντασία με την πραγματικότητα, η ανυπομονησία με την καθυστέρηση, η μοναξιά με την απελευθέρωση.

Δεν είναι άδικα η μοναξιά του μυαλού, η χειρότερη. Η συγγραφή, λοιπόν, πρόκειται για ένα καταφύγιο ψυχών και συνειδήσεων. Το γραπτό κείμενο μια μαρτυρική διαδρομή προς την επιφάνεια μιας προσωπικότητας. Οι λέξεις και οι εκφράσεις το περιτύλιγμα μιας καλά φυλαγμένης αλήθειας. Για αυτό και όταν βρεθεί στα χέρια μας ένα τέτοιο βιβλίο ή κείμενο, είναι θεμιτό να το κρατήσουμε και να το διαβάσουμε προσεκτικά. Πολύ πιθανό τα μάτια μας σε κάθε πέρασμα μιας πρότασης, να «γδύνουν» και μια ψυχή, η οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να κρυφτεί.

Για αυτό και προέκυψε η απελευθέρωση της συγγραφής.

«Όλα όσα έχω δημοσιεύσει δεν είναι παρά αποσπάσματα από μια μεγάλη εξομολόγηση.»
Βόλφγκανγκ Γκαίτε, 1749-1832, Γερμανός ποιητής & φιλόσοφος.