Ρωσική πολιτική «διάσπασης» και η ουκρανική κρίση

Η Ρωσική Πολιτική «Διάσπασης» Και Η Ουκρανική Κρίση

Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Ουκρανός Πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, εξέφρασε ανησυχία για παράταση της έντασης στα σύνορα Ουκρανίας-Ρωσίας ως τον Σεπτέμβριο, ενώ επέκτεινε τις κυρώσεις κατά εταιρειών και πολιτικών, που κατηγορούνται από το Κίεβο για συμμετοχή στη ρωσική επιθετικότητα κατά της χώρας.

Η κατάσταση μοιάζει να παραμένει στάσιμη, χωρίς ενδείξεις για οποιαδήποτε εκεχειρία ή τουλάχιστον, προσπάθεια για συνομιλίες και εξεύρεση λύσεων. Η παραβίαση της συμφωνίας κατάπαυσης πυρός στο Ντονμπάς και η ρωσική παρουσία στρατευμάτων στα ουκρανικά σύνορα έχει δημιουργήσει πολωτικό κλίμα, το οποίο λογικά «ενσωματώνει» και το ευρωπαϊκό και διεθνές ενδιαφέρον.

Η Ουκρανία ζητά βοήθεια και προστασία της εδαφικής της ακεραιότητας ενώ η Ρωσία μοιάζει, να συγκεντρώνει δυναμική στην ευρύτερη περιοχή. Αναλύσεις αναφέρουν πολυάριθμες υποθέσεις για την πολιτική της, είτε ως αμυντική, είτε ως πολιτική «προβοκατόρικη», είτε επιθετική και επεκτατική. Περίπου 80.000 στρατιώτες και στρατιωτικός εξοπλισμός συνιστούν εμπόλεμη ζώνη. Ποια όμως, η πραγματική υπόθεση που πρέπει, να κάνουμε για την ρωσική πολιτική;

Η Ρωσία όλο αυτό το διάστημα παραμένει στρατιωτικά στην περιοχή, χωρίς να έχει υπάρξει κάποια ένδειξη σύρραξης. Το γεγονός και μόνο της μη κλιμάκωσης των ταραχών, μαρτυρά πολλά. Από άποψη ασφάλειας και στρατού η Ρωσία αποτελεί την 8η χώρα παγκοσμίως με βαθμό στρατικοποίησης 2.1 (ξεπερνώντας Κίνα και Η.Π.Α) και δείκτη βαρέου οπλισμού 2.7, πληροφορίες, που δημιουργούν ένα ορισμένο πλαίσιο. Γιατί μια χώρα με τόσο μεγάλο βαθμό στρατιωτικής υπεροχής και ισχύος δεν προχωρά σε πόλεμο;

Η φαινομενικά αμυντική πολιτική είναι στην πραγματικότητα πολιτική πρόκλησης και δημιουργίας συνθηκών διάσπασης, τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης, όσο και στη διεθνή κοινότητα. Οι Ουκρανοί ζητούν βοήθεια από το ΝΑΤΟ και τα κράτη της Ευρώπης, τα οποία προβαίνουν σε δηλώσεις συμπαράστασης και επίκρισης, χωρίς κάποια ουσιαστική παρέμβαση. Στην άλλη πλευρά του χάρτη οι Η.Π.Α παραμένουν εξίσου αδρανείς, με τον παράγοντα Τουρκία να επιδιώκει το όφελος.

«Η ρωσική πολιτική»

Η μετάφραση των παραπάνω συνίσταται στην κατανόηση της απόσχισης της Ρωσίας από τη Δύση και τη μεταφορά της ουκρανικής κρίσης σε αυτή. Αν η Ρωσία προχωρήσει σε πόλεμο, θα αποτελέσει την μόνη υπαίτια του χάους (αν και όλες οι κυρώσεις που της επιβλήθηκαν, δεν μοιάζει να αποθαρρύνουν). Είναι πιο λογικό, επομένως, να θεωρηθεί η παραμονή της στην περιοχή, ως ενέργεια επηρεασμού και πρόκλησης. Όσο τα ρωσικά στρατεύματα παραμένουν στο πεδίο χωρίς να επιτίθενται, η Ουκρανία στρέφεται προς το δυτικό στρατόπεδο. Σε εκείνο το πεδίο, οι συνθήκες έχουν ως εξής:

Αν τα ευρωπαϊκά κράτη επέμβουν, η σύρραξη θα καταλογιστεί ως ευθύνη αυτών και η Ρωσία θα ακολουθήσει αμυντική στάση. Αν οι Η.Π.Α επέμβουν, θα εγείρουν ακόμα περισσότερο τα επεισόδια και το στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, θα μετρά απώλειες. Στον αντίποδα αυτού του συλλογισμού, όσο και οι 2 πλευρές δεν επεμβαίνουν, αφήνουν την Ουκρανία στην τύχη της, κατά παράβαση των συνθηκών των συμμαχιών. Αν η Ρωσία το εκμεταλλευτεί και απομακρυνθεί από την περιοχή, θα αποτελέσει τον «ειρηνοποιό» της κρίσης.

Η Ρωσία επιζητά τόσο την επικράτηση της στην νοτιοανατολική Ουκρανία με στρατηγικά και πολιτικά οφέλη, όσο και την διάσπαση του δυτικού μετώπου. Αν οι Η.Π.Α δεν παρέμβουν, η Ευρώπη μπορεί, να πράττει το ίδιο και η μία πλευρά να κατηγορεί την άλλη. Αν μια εξ αυτών προχωρήσει σε ενεργή αντιμετώπιση της κατάστασης, το κόστος της απώλειας θα πλήξει τη μια. Η εσωστρεφής Ευρώπη δεν μοιάζει να επιζητά την οποιαδήποτε ταραχή και απώλεια, με τα κράτη της να προστατεύουν το καθένα την δική του εθνική κυριαρχία.

Οι Η.Π.Α όσο μακριά είναι στον χάρτη, άλλο τόσο επιδιώκουν, να παραμείνουν και ουσιαστικά. Όσο, λοιπόν, πλήττονται τα συμφέροντα της Ουκρανίας και δεν υπάρχει βοήθεια, τόσο θα εντείνεται και η διάσπαση, με κατηγορίες και επίρριψη ευθυνών. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο η πολιτική αυτή έχει «προοπτική» επιτυχίας και ποιο το κόστος αν υπάρξει ρήξη; Κινδυνεύει περισσότερο η Ουκρανία, ή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μία παγκόσμια κρίση «ρωσικής κατασκευής»;