Μικρή μου Όλγα, συγγνώμη!

Μικρή μου Όλγα, συγγνώμη!

Με φρίκη γίναμε μάρτυρες της κτηνωδίας, που έλαβε χώρα στο εργοστάσιο στο Κερατσίνι. Βαμμένο κόκκινο κι ας μην υπήρξε σταγόνα αίματος. Βουβό κι ας υπάρχει πλήθος κόσμου σε αυτό. Σκοτεινό και ας το λούζει το φως της ημέρας. Νεκροταφείο συνειδήσεων και ψυχών και ας υπάρχουν εκεί ζωντανοί.

Τα πλάνα έμοιαζαν ατελείωτα και ας κάλυπταν 70 λεπτά. 70 λεπτά αργά και βασανιστικά, απάνθρωπα, ντροπιαστικά. Μου ταλανίζουν το είναι σε κάθε θέαση ή άκουσμα. Ένα παιδί. Ένα μικρό παιδί 8 ετών. Ένα κοριτσάκι που υπήρξα και εγώ κάποτε, που όλοι μας ξέρουμε. Μία Όλγα της διπλανής πόρτας, του δημοτικού σχολείου, του πάρκου, της οικογένειας. Της οικογένειας Ρομά.

Αυτή είναι η είδηση που μέτρησε. Γιατί ένα κορίτσι Ρομά, γιατί ένα γυφτάκι τολμά να παίζει στο πλήρως ακατάλληλο εργοστάσιο μας και να μας κάνει να φαινόμαστε τέρατα; Γιατί τέρατα; Επειδή δεν την απομακρύναμε από την πόρτα; Επειδή δεν την προφυλάξαμε ως ενήλικες; Επειδή την αφήσαμε να συνθλιβεί από την πόρτα; Γιατί είμαστε τέρατα; Γιατί είναι τέρατα; Είναι τέρατα.

Αυτά που στα παραμύθια προσφέρουν ένα μακάβριο τέλος και κερδίζουν τον ήρωα. Εδώ όμως δεν υπήρχε κανένας ήρωας και κανένα παραμύθι. Εδώ υπάρχει δολοφονία. Και για αυτήν αρκούσε 1 λεπτό ανάμεσα στα 70 για να έχει ένα πιο αίσιο τέλος η ιστορία από αυτό, που εν τέλει είχε.

Αρκούσε λίγη ανθρωπιά από αυτήν, που έχει μείνει στην άκρη για πολλούς, για να πάρει κάποιος αγκαλιά αυτό το παιδί και να το κρατήσει σφιχτά, πριν προλάβει η ανάσα του να σφιχτεί από την τεράστια πόρτα. Πολυτέλειες για την εποχή που ζούμε.

Και αν δεν αφορά την δική μας ύπαρξη, οτιδήποτε άλλο ας θεωρηθεί έρμαιο και ας χαθεί. Όπως χάθηκε και η ζωή της Όλγας. Μόνο που η Όλγα σήκωσε μεγάλο φορτίο φεύγοντας και άφησε ένα εξίσου μεγάλο βάρος πίσω της. Και για όλα αυτά της οφείλουμε μια συγγνώμη.

«Μικρή μου Όλγα, συγγνώμη.»

Συγγνώμη που δεν πρόλαβες να μεγαλώσεις, να πας σχολείο, να παίξεις, να ζήσεις και να υπάρξεις.
Συγγνώμη που έζησες σε μια κοινωνία, η οποία ακόμα και μπροστά στην αθώα σου όψη και ψυχή δεν δίστασε να δείξει την σαπίλα, που την κυριεύει.
Συγγνώμη που ο ρατσισμός και η κακία έχουν ποτίσει τόσο την κοινωνία αυτή, ώστε ακόμη και ο θάνατος σου «δικαιολογείται» από την καταγωγή σου.
Συγγνώμη που στάθηκες πιο γενναία από τους ενήλικες και για τόσα λεπτά πάλευες μόνη σου.
Συγγνώμη που δεν βρέθηκε κάποιος να παίξει μαζί σου στην πόρτα και να σου δείξει ότι η παιδικότητα σου πολλές φορές μπορεί να σε φέρει σε κίνδυνο.
Συγγνώμη που ο κίνδυνος αυτός ήταν χειρότερος από την πόρτα, που σε πλάκωσε.

Συγγνώμη που για τόση ώρα ήσουν μόνη σου, που το σώμα και το μυαλό σου υπέφεραν και δεν άντεξαν.
Συγγνώμη εάν αναγνώριζες κίνηση δίπλα σου από όσους σε έβλεπαν τόση ώρα και δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να σε σώσουν.
Συγγνώμη για το τόσο αθώο παιχνίδι σου, που μπορεί να νομίζεις, ότι ήταν ένα λάθος.
Συγγνώμη γιατί χρειάστηκε η πόρτα αυτή να πέσει δύο φορές επάνω σου.
Συγγνώμη για το πόδι που σε κλώτσησε, όσο εσύ μπορεί ακόμα να το αισθανόσουν.
Συγγνώμη που η τελευταία σου εικόνα δεν έμοιαζε με το παιχνίδι, που φαντάστηκες όταν μπήκες στο εργοστάσιο.

Συγγνώμη για όλους εμάς που ακόμα επιτρέπουμε να συμβεί κάτι τέτοιο.
Συγγνώμη για την κακή εκπαίδευση, για την απάθεια, για τον φόβο, για την κοινωνία αυτή που καυχιέται την πρόοδο της και σε κάθε της βήμα μοιάζει με χαρτόκουτο.
Συγγνώμη που έπρεπε και εσύ να χαθείς για να έρθουν στην επιφάνεια όλα αυτά και να ξανά καλυφθούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και αυτό γιατί;

Δεν ήσουν σαν αυτούς μικρή μου Όλγα. Όποιος δεν είναι, εδώ υποφέρει.

Και αν οι ενήλικες έχουν κρίση και μπορούν να κατηγορηθούν, τότε ας προχωρήσουμε ένα βήμα τον συλλογισμό.

Όλγα μου συγγνώμη που οι άνθρωποι αυτοί σε είδαν με πλήρη κατανόηση του τι σου συμβαίνει και κοίταξαν να γλιτώσουν οι ίδιοι.
Συγγνώμη που δεν βρέθηκε κάποιος να δώσει κλωτσιά σε εκείνον, που σε άγγιξε με το πόδι του.
Συγγνώμη που προσπαθούσαν να σωθούν από τις ευθύνες τους, ενώ δεν προσπάθησαν να σε σώσουν από βέβαιο και φρικαλέο θάνατο.

Συγγνώμη που είναι αυτοί, που είναι. Είναι αναρίθμητοι. Εκπρόσωποι και δείγματα αυτής της κοινωνίας. Η ύλη τους και το πνεύμα τους έχουν διαφθαρεί από τα «καλομεταφρασμένα πρότυπα» της κοινωνίας αυτής. Διαδέχονται γενιές και στην πορεία τους μετασχηματίζονται. Δεν τους σταματάει κανείς.

Συγγνώμη που δεν θα το καταλάβεις και παράλληλα ευτυχώς. Ευτυχώς που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις αυτήν την ανθρωπότητα. Γιατί δεν υπάρχει.

«Έφυγε» μαζί σου και με την ανθρωπιά, που δεν σου έδειξαν. Την πήρες όλη μαζί σου. Φύλαξε λίγη για όσους ακόμη την ψάχνουμε. Γιατί δεν μπόρεσε ούτε ένα παιδί να «ξεσκεπάσει« τα τέρατα. Είναι ενδεδυμένα με πολύ σωστό τρόπο! Και δεν βρίσκονται μόνο μέσα στο εργοστάσιο.

Και πάλι συγγνώμη!