Ουκρανία: Ένα στρατηγικό παιχνίδι

Ουκρανία: Ένα στρατηγικό παιχνίδι

Περαιτέρω κλιμάκωση, όπως όλα δείχνουν, πραγματοποιείται στα σύνορα της Ουκρανίας, με τις δύο ισχυρές δυνάμεις να μην κατέληξαν κάπου, έπειτα και από τηλεφωνική επικοινωνία των δυο Προέδρων.

«Ο Πρόεδρος Μπάιντεν ήταν ξεκάθαρος ότι, εάν η Ρωσία επιχειρήσει μια ακόμη εισβολή στην Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους συμμάχους και τους εταίρους μας θα απαντήσουν αποφασιστικά και θα επιβάλουν άμεσο και σοβαρό κόστος στη Ρωσία». Από την άλλη πλευρά ο Πούτιν ζητά την μη επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και συγκεντρώνει δυνάμεις στο «ανοιχτό» μέτωπο, όσο οι Η.Π.Α ανακατατάσσουν τις δυνάμεις τους στα ευρωπαϊκά εδάφη.

Το Πεντάγωνο ανακοίνωσε, ότι άλλοι 3.000 στρατιώτες από την 82η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία θα μετακινηθούν στην Ευρώπη τις επόμενες ημέρες και ο Υπουργός Άμυνας, Lloyd J. Austin III, επανατοποθετεί προσωρινά 160 στρατιώτες, που εκπαιδεύουν τον στρατό της Ουκρανίας έξω από τη χώρα. Υπάρχουν περισσότερα από 80.000 μέλη της αμερικανικής υπηρεσίας στην Ευρώπη.  

130.000 Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται στο σημείο με κάθε λογής οπλισμό χωρίς να συνυπολογιστεί σε αυτήν την δυναμική το κόστος ενός «κυβερνοπολέμου», ο οποίος θα «ανοίξει» το έδαφος για την επέλαση του στρατού.

Όλη η παγκόσμια κοινότητα αναμένει την απόφαση του Ρώσου Προέδρου για κήρυξη πολέμου, η οποία, όπως δηλώνουν όλοι, δεν θα τους βρει απροετοίμαστους, όπως το 2014. Εγείρονται, ωστόσο, πολλά ερωτήματα.

Η Ουκρανία αποτελεί ορμητήριο και παράλληλα «διχασμένο» στρατόπεδο. Από την μια πλευρά υπήρξε αφορμή για την συνδιαλλαγή μεταξύ Η.Π.Α και Ρωσίας και παράλληλα βάση εξυπηρέτησης συμφερόντων (οι ΗΠΑ αποκτούν παρουσία στην Ευρώπη και η Ρωσία διαθέτει Ρώσους πολίτες, που επιθυμούν να προσαρτηθούν).

Το καίριο ερώτημα είναι «τι θα κάνει τελικά η Ρωσία»; Αν η Ρωσία εισβάλλει τότε θα προκαλέσει την οργή και την αντεπίθεση, η οποία ανεξαρτήτως κόστους (οικονομικού, ανθρώπινου κλπ.) θα χαιρετιστεί ως σωτήρια επέμβαση. Εάν δεν εισβάλλει τότε η αμερικανική διπλωματία, θα έχει εξυπηρετήσει τον σκοπό της και θα συμβάλει στην αποκλιμάκωση.

Στην αντίθετη πλευρά η πολύμηνη παραμονή των ρωσικών στρατευμάτων στα ουκρανικά σύνορα, οδηγεί, από την μια, σε αμφισβήτηση της συμμαχίας κρατών και προστασίας των μελών του ΝΑΤΟ (εφόσον δεν υπήρξε κάποια κίνηση) και από την άλλη εάν υπάρξει ενέργεια προς την αποκλιμάκωση, τότε η Ρωσία θα θεωρηθεί κράτος, που αμύνεται των κυριαρχικών της δικαιωμάτων (τα στρατεύματα εντοπίζονται κυρίως στην Κριμαία, την οποία προσάρτησε).

« Ένα στρατηγικό παιχνίδι»

Ο συναγερμός που σήμανε, οδήγησε την παγκόσμια κοινότητα σε σύμπραξη. Οι «Αγγλοσάξονες» όπως αποκαλέστηκαν, μαζί με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη «ακολουθούν» τις αμερικανικές πολιτικές ενώ από πλευράς Ρωσίας, η Κίνα μοιάζει, να φέρνει πιο κοντά την «Ευρασία». Το «παιχνίδι» υπερδυνάμεων δημιουργεί πόλωση, η οποία επεκτείνεται σε περισσότερους τομείς από αυτόν της Ουκρανικής απειλής.

Η εμπλοκή των ΗΠΑ με άμεση απόβαση στρατιωτικών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη, η ρωσική «στασιμότητα» χωρίς καμία ένδειξη μελλοντικής κίνησης, η μη λειτουργία του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 και η διακοπή της ροής του ρωσικού φυσικού αερίου, ζητήματα που απαντούν στην παραπάνω παραδοχή, οδηγούν στο ερώτημα «κατά πόσο ωφέλιμη θα είναι η σύρραξη και ποιοι θα είναι οι πραγματικοί νικητές»; Ποια η πραγματική στρατηγική;

ΠΗΓΕΣ: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΜΥΝΑΣ